“Παλιά, όλα ήταν καλύτερα”, λέει και ξαναλέει ο πατέρας μου, που μπήκε πλέον στην έβδομη δεκαετία της ζωής του, με μια γερή δόση νοσταλγίας.
“Οι άνθρωποι ήταν πιο χαμογελαστοί, τα παιδιά ελεύθερα, ο έρωτας αγνός, το ποδόσφαιρο παιζόταν στα ίσα, ακόμα και τα σουβλάκια ήταν πιο νόστιμα!”.
Αυτή ακριβώς η νοσταλγική διάθεση που περιβάλλει τις μνήμες μας για τα περασμένα, είναι η αφορμή για τη γέννηση αυτής της συζήτησης.
Αν, λοιπόν, κι εσείς μεγαλώσατε χωρίς κινητά τηλέφωνα και υπολογιστές…
Αν παίξατε ώρες ατελείωτες στις γειτονιές και τις αλάνες, αν ήπιατε νερό από το λάστιχο μιας γειτόνισσας, αν αποκτήσατε αμέτρητες ουλές…
Αν περάσατε την εφηβεία σας σε σφαιριστήρια και ουφάδικα…
Αν διαβάσατε «Μικρό Σερίφη», «Μπλεκ», «Τιραμόλα», «Μανίνα», «Ρομάντσο» και «Οικογενειακό Θησαυρό»…
Αν στηθήκατε μπροστά στην τηλεόραση, για να παρακολουθήσετε τον «Άγνωστο Πόλεμο» και τον «Παράξενο Ταξιδιώτη», το «Λούνα Παρκ» αλλά και τη «Δυναστεία» και την «Τόλμη και Γοητεία»…
Αν θυμάστε, έστω και αμυδρά, τον Κλούβιο και τη Σουβλίτσα…
Αν βγήκατε ραντεβού κρυφά από τον μπαμπά σας και αν πιάσατε δειλά το χέρι της κοπέλας σας σε κάποιο κινηματογράφο…
Αν ακούσατε ελληνική και ξένη ροκ, αλλά και αν σιγοτραγουδήσατε Πάριο και Διονυσίου…
Αν χορέψατε ξέφρενα σε ντισκοτέκ και αν ανεβήκατε σε παπάκι…
Αν ξεκαρδιστήκατε με τις ελληνικές ταινίες και αν κολλήσατε αφίσες με τα ινδάλματά σας , στο δωμάτιό σας…
Αν κάνατε συλλογή με αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών…
Αν μάθατε να λογαριάζετε με δραχμές…
Τότε, φίλες και φίλοι μας, γράψτε μας τις σκέψεις σας για όλα αυτά και ελάτε να μοιραστούμε όμορφες αναμνήσεις.
