Η Αγκάθα Κρίστι υπήρξε η μεγαλύτερη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, γι’ αυτό και δίκαια χαρακτηρίστηκε «Βασίλισσα του εγκλήματος». Εμπνεόταν τις ιστορίες της, με πρωταγωνιστές τον Βέλγο ντετέκτιβ με το χαρακτηριστικό μουστάκι, Ηρακλή Πουαρό, και την Αγγλίδα ντετέκτιβ της, Μις Μαρπλ, βυθισμένη στη μπανιέρα της, τρώγοντας μήλα. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, έγραφε τα βιβλία της μέχρι το τελευταίο κεφάλαιο και μετά αποφάσιζε ποιος χαρακτήρας θα ήταν ο ένοχος. Στη συνέχεια, προσέθετε στοιχεία κι ενοχοποιούσε το πρόσωπο αυτό. Είχε ευρύ φάσμα γνώσεων κι αντίληψη του ιστορικού γίγνεσθαι. Στο βιβλίο «Ωχρό άλογο» περιγράφει τα συμπτώματα δηλητηρίασης από θάλλιο. Μια νοσοκόμα που είχε διαβάσει το έργο, καθοδήγησε τους γιατρούς να εξετάσουν τα επίπεδα του θαλλίου σε ένα κορίτσι, στο οποίο δεν μπορούσαν να διαγνώσουν από τι έπασχε. Τελικά, είχε δέκα φορές περισσότερο από το επιτρεπτό όριο στον οργανισμό του. Επιπλέον, η συγγραφέας «ανάγκασε» την MI 5 να διεξάγει έρευνα για κατασκοπία, καθώς στο μυθιστόρημα «Κυνήγι των Κατασκόπων» που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι περιγραφές ενός χαρακτήρα που ισχυριζόταν ότι γνώριζε απόρρητα δεδομένα ήταν πολύ κοντά στην πραγματικότητα.
Ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ χαρακτηρίστηκε «Σερ της Αστυνομικής Λογοτεχνίας». Ο επιθεωρητής του, Σέρλοκ Χολμς, πρωταγωνίστησε σε περίπου εξήντα ιστορίες. Ο συγγραφέας σπούδασε Ιατρική κι ήταν δεινός πυγμάχος. Υπερασπιστής του «ωραίου φύλου», δεν δίσταζε να τιμωρεί όποιον ασκούσε βία σε αυτό. Σε ένα σοκάκι στο Πόρτσμουθ, επιτέθηκε με γροθιές σε έναν νεαρό που κλοτσούσε μια κοπέλα. Το επόμενο πρωί, ο νεαρός τού χτύπησε την πόρτα, ζητώντας τη βοήθειά του. Ήταν ο πρώτος του ασθενής. Ασχολήθηκε με τον πνευματισμό κι ήταν προσωπικός φίλος του μάγου Χουντίνι. Παντρεύτηκε δύο φορές. Όταν η πρώτη γυναίκα του ήταν άρρωστη από φυματίωση, ερωτεύτηκε μια άλλη γυναίκα, με την οποίαν όμως διατήρησε, ως τον θάνατο της συζύγου του, πλατωνική σχέση. Ο γαμπρός του κάποια στιγμή ξέσπασε, τονίζοντάς του ότι δεν είχε καμία διαφορά ότι η σχέση ήταν πλατωνική. Η απάντηση του συγγραφέα ήταν αφοπλιστική: «Είναι η τεράστια διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στην αθωότητα και την ενοχή».
